Opšte priznati modus operandi u lečenju raka podrazumeva operaciju sa ili bez terapije zračenjem. Zračenje se uspešno primenjuje kod mnogih oblika raka, dok je hemioterapija postala integralni deo multidisciplinarnog lečenja raka a služi i kao palijativna mera u slučaju uznapredovalog oblika raka.
Ipak, u skoro svim slučajevima, glavni uzrok neuspeha lečenja bio je pojavljivanje udaljenih metastaza. Operacija i zračenje su lokalizovana sredstva za saniranje bolesti i nisu delotvorni kod udaljenih metastaza. Za takve metastaze preporučuje se hemioterapija, ali njeno dejstvo je ograničeno toksičnim propratnim efektima visokih doza. Danas se u holističkom pristupu lečenja raka akcenat stavlja na kvalitet života pacijenta nakon klasičnih terapija. Da li je pacijent preživeo ili ne, ne bi trebalo da bude jedini kriterijum za procenu rezultata lečenja. Stoga, sve češće postaje praksa da onkolog kombinuje sve dostupne discipline koje mogu poslužiti dobrobiti pacijenta, nakon što glavnim tretmanom uništi primarni tumor. Poznato je da zračenje i hemoterapija slabe imunološku odbranu pacijenta, koju je rak već oštetio. Iz tih zapažanja stvorila se nova svest vezi sa lečenjem malignih oboljenja – da li je moguće modifikovati biološki odgovor domaćina na zloćudni napad?
Antitumorno dejstvo polisaharida zahteva netaknute T ćelije!
Polisaharidi iz gljiva ne napadaju direktno ćelije raka, već antitumorsko dejstvo proizvode aktivacijom različitih imunoloskih celija domaćina. To su potvrdili mnogi eksperimenti, poput gubitka antitumorskog svojstva kod miševa kojima je po rođenju odstranjena grudna žlezda, ili im je ubrizgavanan anti-limfocitni serum (Ooi i Liu 1999). Rezultat ovog istraživanja sugeriše da antitumorsko dejstvo polisaharida zahteva netaknute T-ćelije, i da se obavlja preko mehanizma imunoloskog sistema koji zavisi od timusa.
Ovaj tekst i sajt su edukativnog karaktera, namenjeni za opšte obrazovanje i u informativne svrhe, nisu zamena za profesionalni medicinski savet, ispitivanje, dijagnozu ili lečenje.